Objawy gruźlicy urologicznej

Rozwój zakażenia gruźliczego

Choroba może rozwijać się w nerkach, moczowodzie, pęcherzu moczowym, cewce, sterczu i narządach płciowych.

Jest wynikiem przeniesienia z ogniska pierwotnego (umiejscowionego w płucach) zakażenia do nerki, gdzie tworzy się ognisko wtórne.

Ognisko to goi się, bądź drogą krwionośną lub limfatyczną rozszerza się na warstwę rdzenną nerki.

W wyniku martwicy, powstaje ognisko rozpadu, po czym następuje wysiew prątków na cały układ moczowy. Mocz przenosi zakażenie do moczowodu i pęcherza moczowego, nerka stopniowo ulega zniszczeniu i dochodzi do zakażenia narządów płciowych.

Choroba występuje u 2 – 20% osób z gruźlicą płuc. Gruźlicą urologiczną można „zakazić się” poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą, np. drogą płciową. Najczęściej jednak choroba ma charakter wtórny.

Jakie występują objawy?

Na początku rozwoju zakażenia gruźliczego pojawiają się objawy ogólne takie jak osłabienie, pocenie się, gorączka. Początkowe stadium choroby może w zasadzie rozwijać się całkowicie bezobjawowo. Dopiero w miarę rozwoju schorzenia zaczynają pojawiać się objawy charakterystyczne dla poszczególnych narządów.

W wyniku zwężenia moczowodu odczuwa się bóle nerek. Następnie, w przebiegu gruźliczego zapalenia pęcherza moczowego, pojawiają się dolegliwości bólowe pęcherza i cewki moczowej oraz częste oddawanie moczu. Jeżeli choroba dotyczy zapalenia najądrza pojawiają się zgrubienia i blizny (w postaci przewlekłej) a także dolegliwości miejscowe.

Oprócz objawów związanych z poszczególnymi narządami, badania również wykazują objawy takie jak stały ropomocz jałowy, kwaśny odczyn moczu oraz okresowy krwiomocz.

Diagnostyka i leczenie

Rozpoznanie gruźlicy układu moczowo-płciowego, pomimo rozwoju techniki i możliwości diagnostycznych, bywa trudne. Objawy kliniczne i obraz radiologiczny są często mało charakterystyczne i mogą sugerować niespecyficzne stany zapalne czy nowotwory.

Najczęściej jednak rozpoznanie opiera się na dodatnich wynikach badań posiewów moczu na prątki kwasoodporne lub na charakterystycznych zmianach w pobranych wycinkach podczas operacji lub metodą biopsji.  Najważniejszym badaniem pozostaje nadal urografia, która ujawnia nieprawidłowości w 90% przypadków.

Samo leczenie jest uciążliwe i długotrwałe, może trwać od 6 do 12 miesięcy, czasami nawet z wydłużeniem do 2 lat. W tym okresie przyjmuje się leki przeciwprątkowe. Pierwsze dwa miesiące to faza intensywnego leczenia, w którym chory przyjmuje jednocześnie 3 lub rodzaje leków. Druga faza, tzw. kontynuacji polega na stosowaniu 2 leków. W przypadkach niepowikłanych stosuje się 6 miesięczną kurację przeciwprątkową. Po całym okresie leczenia chory nadal pozostaje pod opieką i kontrolą lekarską.

Zobacz również opis choroby: Gruźlica urologiczna